niedziela, 21 stycznia 2018

"Dom czwarty" Katarzyna Puzyńska

Tytuł: Dom czwarty
Autor: Katarzyna Puzyńska
Cykl: Lipowo
Tom: siódmy
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Ilość stron: 576
Ocena: 4.5/6



Ludzie są za okrutni, za skomplikowani, za bardzo kłamliwi, żeby dało się z nimi żyć.





O twórczości Katarzyny Puzyńskiej po raz pierwszy usłyszałam podczas jednej z naszych fajeczek od Kasi z Kasiek myśli... Wtedy postanowiłam sięgnąć po sagę o Lipowie i od razu ją pokochałam. Sięgałam po kolejne części, aż końcu przyszedł czas na siódmą część pt. Dom czwarty, po którą sięgnęłam z wielką przyjemnością i z ciekawością tego, co wydarzy się z bohaterami lipowskiej sagi...


Była policjantka Klementyna Kopp po czterdziestu latach wraca w rodzinne strony. Na prośbę matki ma przyjrzeć się sprawie pewnego morderstwa. W drodze na miejsce znika bez śladu. Mieszkańcy Złocin zgodnie twierdzą, że nigdy nie dotarła do miasteczka, ale aspirant Daniel Podgórski wkrótce odkrywa, że musiało być inaczej. Dlaczego wszyscy kłamią? Co tak naprawdę przydarzyło się Klementynie? Kto maluje tajemnicze graffiti z czarną szubienicą i podrzuca martwe ptaki? Jaki ma z tym wszystkim związek okrutna egzekucja dokonana nad jeziorem Bachotek w październiku 1939 roku?
                                                                   opis wydawcy

Akcja Domu czwartego dzieje się kilka miesięcy po wydarzeniach z poprzedniej części sagi, no i oczywistym jest, że spotykamy jej wcześniejszych bohaterów, a tutaj wszystko się kręci wokół zaginięcia Klementyny Kopp, którą wyjątkowo polubiłam... Między innymi dlatego sięgnęłam po kolejną część sagi... I muszę przyznać, że kiedy zasiadłam do książki to wyjątkowo trudno było mi się od niej oderwać – aż przykro było wysiąść z pociągu, w którym czytałam książkę. Język i styl utrzymany na dość wysokim poziomie... Nie jest to może super wygórowana stylistyka i język, ale wszystko zrozumiałe i adekwatne do sytuacji i akcji... Pomysł na zaginięcie Kopp – jestem na tak. Pomysł na śledztwo w Złocinach, czyli rodzinnej miejscowości Kopp – jestem na tak. Jednak mój wewnętrzny sprzeciw wzbudza postawa i zachowanie Daniela Podgórskiego, który zmienił się kompletnie. Z jednej strony jako przyszły, niedoszły psycholog (przynajmniej po części) rozumiem taką reakcję, z drugiej strony rodzi się we mnie (jako czytelniczce) mój wewnętrzny bunt, że przecież to nie jest ten Daniel, nie ta sama postać co we wcześniejszych częściach, nie ten sam Daniel... Jakoś nie mogę przeboleć tej przemiany – z misia mieszkającego przez większość życia z mamą na agresywnego skurczybyka nadużywającego papierosów i alkoholu... Do tego wątki powiązane z II Wojną Światową, co bardzo lubię (może dlatego, że część z tej historii znam opowiedzianej przez Dziadków – jedni ze Śląska, drudzy z Kresów)...

Dom czwarty – kontynuacja ciekawa, jednak budziła mój bunt na zachowanie Daniela, o czym już wspominałam... Nie zmienia to faktu, że jestem zadowolona i niezmiernie ciekawa kolejnych części i nie zmieni mojego szacunku do wiedzy psychologicznej autorki... Polecam jedynie jako kontynuację... Osoby nieczytające wcześniejszych części mogą nie ogarnąć samej akcji, co z czym i dlaczego. Jak dla mnie – póki co najsłabsza część serii... Jednak nie mówię, że zła....

3 komentarze:

  1. Kolejna część jest już lepsza :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Zgadzam się, ta przemiana Daniela wydała mi się trochę sztuczna, chociaż niby fabularnie uzasadniona (rys tragiczny, śmierć bliskiej osoby i tak dalej). Ale w momencie, gdy praktycznie próbował zgwałcić Emilię, uznałam, że to już trochę przegięcie robić z tego sympatycznego niegdyś bohatera aż takiego zwyrola. Trochę to było niesmaczne i zniechęcające do dalszego czytania, ale mimo to i tak przeczytałam do końca ;) Za to jakoś odechciało mi się na razie sięgać po kolejny tom.

    OdpowiedzUsuń
  3. o rany! ja dopiero jestem po lekturze "Motylka", więc jeszcze dużo przede mną! Ale bardzo się z tego cieszę:)

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za każdy komentarz :)