Płatki na wietrze

Tytuł: Płatki na wietrze

Autor: Virginia C. Andrews

Seria: Rodzina Dollangangerów

Tom: drugi

Wydawnictwo: Świat Książki

Ilość stron: 446

Ocena: 3.5/6

Jak to się stało, że ten obcy człowiek darował nam serce i miłość, gdy najbliżsi chcieli nas unicestwić?

Płatki na wietrze są kontynuacją przygód bohaterów, których poznaliśmy w pierwszej części serii o rodzinie Dollangangerów pt. Kwiaty na poddaszu. I jest to kolejna część, o której wciąż jest wszędzie głośno i jest jednym z ostatnich bestsellerów ostatnich miesięcy.

Pod koniec Kwiatów na poddaszu rodzeństwo Dollangangerów uciekło z domu swoich dziadków, w którym byli więzieni. W Płatkach na wietrze akcja zaczyna się w momencie kiedy dzieci wsiadły do autobusu i zmierzają do zupełnie innej, odległej miejscowości. Jednak ku ich zaskoczeniu Carry, najmłodsza z rodzeństwa, jedyna która przeżyła z pary bliźniaków, mdleje, a dzieci spotykają służącą pewnego lekarza, który staje się dla nich wybawieniem. Paula Sheffielda, bo tak nazywa się ów doktor, daje dzieciom dom i miłość, tak aby miały one prawdziwy dom oraz możliwość zdobycia porządnego wykształcenia oraz stabilny fundament dla ich przyszłości. A jak dalej potoczą się ich losy? Co stanie się z Cathy, Chrisem i  Carry? Jakie relacje utworzą się pomiędzy z nimi? Co z miłością Cathy i Chrisa?

Jeśli ludzi łączy szczere uczucie, to nic nie jest w stanie ich rozdzielić...

Kwiaty na poddaszu wzbudziły do mnie najróżniejsze emocje i bardzo mi się spodobała, więc i do Płatków na wietrze podeszłam z dość sporym entuzjazmem, który jednak rozprysł się bardzo szybko. Najbardziej irytowało mnie zachowanie Cathy, która nawet po trupach postanowiła dojść do swoich marzeń, jednocześnie bawiąc się wszystkimi możliwymi facetami łącznie ze swoim bratem oraz opiekunem – dr. Paulem. Dziewczyna w swoim zachowaniu bardzo przypominała swoją matkę, której tak mocno i zawzięcie nienawidziła. Płatki na wietrze wzbudziły więcej mojego rozczarowania aniżeli zachwytów. Skoro książka ma opowiadać o losach trójki rodzeństwa to czemu skupia się ona głównie na łóżkowo-miłosno-baletowych poczynaniach Cathy. Język wydawał mi się banalny, prosty, aż za bardzo nawet. No i czytanie tej części nie sprawiało takiej przyjemności jak poprzednia część, brakowało mi w niej jakiejś lekkości w stylu pisania, takiej łatwości w pisaniu kontynuacji. Na półce czeka na mnie jeszcze A jeśli ciernie, za którą zabiorę się chyba niebawem. Jak pierwszą część spokojnie można polecić, tę już niekoniecznie. Ma swoje dobre momenty, ale jednak pozostał pewien niesmak. No cóż. Czyż to jest to norma, że kontynuacja jest słabsza od poprzednika?