piątek, 28 lutego 2014

Bawarka, czyli herbata z mlekiem


Pamiętam, że od dziecka lubiłam od czasu do czasu napić się herbaty z mlekiem. Niezbyt często, ale czasami nachodziła mnie taka ochota;)
Więc i dziś przedstawiam Wam bawarkę;)


Co będziemy potrzebować?
herbatę
torebkową lub liściastą
mleko
opcjonalnie cukier

Jak zrobić?
Ja robię sposobem zwanym angielskim. Co to oznacza? Zaparzamy w kubku herbatę, koniecznie mocną, ale zalewając pamiętamy o zostawieniu miejsca na mleko, które dolewamy (ja dodaję go niewiele).

Sugestie: Świetnie także smakuje, jeżeli użyjesz herbaty o smaku karmelowym;)



wtorek, 25 lutego 2014

"Śmierć nie ulega przedawnieniu" Friedrich Ani

Tytuł: Śmierć nie ulega przedawnieniu
Autor: Friedrich Ani
Wydawnictwo: Czarne
Ilość stron: 268
Ocena: 1/6


I nikt, kto nie jest obecny w sobie, nie jest obecny w świecie. Ja tylko udawałem. Możesz wyobrazić sobie strach, który ogarnia człowieka, gdy pewnej nocy pojmuje swoje prawdziwe uczucia i myśli?






Książki wydawnictwa wywarły na mnie spore wrażenie, a wśród nich znalazł się Hipnotyzer, Farma lalek czy książki rodzeństwa Hammer, dlatego kiedy zauważyłam w bibliotece kolejny kryminał tego wydawnictwa wypożyczyłam go bez wahania i mając względem niego już pewne oczekiwania... Szkoda, że wyszło jak wyszło.

Śmierć nie ulega przedawnieniu to historia zaginięcia dziewczynki (o ileż takich historii wśród kryminałów!). Jej matka krótko po jej stracie wykupuje miejsce na cmentarzu i stawia tam grób, ale bez ciała. Po 6 latach od zniknięcia nadkomisarz Polonius Fischer dostaje list od kolegi z klasy owej dziewczynki, który twierdzi, że ją widział. Czy naprawdę ją spotkał? Czy dziewczynka słusznie zostaje uznana za zmarłą? Czy upośledzony mężczyzna został słusznie skazany na więzienie? Co z tego wszystkiego wyniknie?

Śmierć nie ulega przedawnieniu to chyba pierwszy kryminał przy którym tak się nudziłam. Naprawdę. Nie tego się spodziewałam sięgając po tę książkę. Akcja się toczy, toczy i rozkręcić się nie może. Jej tempo jest niczym popołudniowa sjesta w upalne popołudnie, w trakcie której ruch zamiera i nie urozmaica jej ani odrobina wiatru czy jakiegokolwiek ruchu. Co do samego pomysłu. Filmów, książek czy seriali, w których zaginiona osoba po latach się odnajduje jest całe mnóstwo, więc nie jest to odkrycie Ameryki. I nie dość, że sama koncepcja na książki jest dość oklepana, to jeszcze niewykorzystana. Autor lawiruje pomiędzy zniknięciem, a... nie wiadomo czym. Tak jakby chciał, a nie mógł albo mógł a nie chciał. Niby próbuje rozwiązać sprawę do końca, raz się zbliża, raz oddala, jest mdły i kręci się w książce wokół jakiegoś bliżej nieoreślonego punku, którym zdecydowanie NIE jest śledztwo. A w dodatku wykreowanie postaci moim zdaniem też nie zachwyca i nie powala. I jeszcze wszystko jest napisane prostym, banalnym językiem. Jak dla mnie jest to książka nudna, bez potencjału, a czytanie jej to zupełna strata czasu. Nie znalazłam w niej nic, co by przykuło moją uwagę i zachwyciło. Ani tocząca się szybko akcja, ani ciekawy pomysł na fabułę, ani interesujący bohaterowie, ani język. NIC. Nie ma co się rozpisywać. Szkoda na nią czasu, siły, a tym bardziej pieniędzy. Jeżeli jeszcze się zastanawiasz – odłóż ją czym prędzej;)

niedziela, 23 lutego 2014

"Radość Boga" Amedeo Cencini

Tytuł: Radość Boga
Autor: Amedeo Cencini
Wydawnictwo: Salwator
Ilość stron: 136
Ocena: 4/6


Dlatego właśnie „radosnego dawcę miłuje Bóg” (2 Kor 9,7), ponieważ jedynie taki rodzaj dawania jest szczery i pasjonujący, nie jest on wymuszony ani też uczyniony niechętnie (a więc nieszczerze).






Według stereotypów każdy wierzący, nie ma prawa być radosny, a wręcz przeciwnie – powinien być ciągle smutny, przygnębiony, a w dodatku dobrze by było, gdyby ciągle się biczował, katował i zadawał kary cielesne. O jakże to mylne! I właśnie o mylności owego stereotypu przekonuje nas Amedeo Cencini w swojej książce.

Radość Boga to książka, w której autor przekonuje, że religia nie wyklucza istnienia szczęścia i radości, a wręcz przeciwnie! To właśnie w Biblii czytamy: Radujcie się zawsze w Panu (Flp 4,4), więc jak nie przestrzegać tego zalecenia?;) Amedeo Cencini w swojej książce opisuje jej psychologiczne i religijne podłoże, jej przyczyny oraz objawy;) Owa niedługa pozycja pozwala rozróżnić co jest prawdziwą radością, a co tylko jej namiastką czy zwyczajną wesołkowatością. W A czym się różni? Jaka jest różnica? Dlaczego, wbrew pozorom, wierzący są tacy radośni? Dlaczego radość jest tak silnie powiązana z Bogiem? Czy Bóg chce naszej radości czy smutku i biczowania się? O tym wszystkim pisze Amedeo Cencini w swojej książce.


Amedeo Cencini jest włoskim zakonnikiem (kanosjanin), będącym jednocześnie pedagogiem, psychologiem, kierownikiem duchowym, wychowawcą kleryków oraz wykładowca na Papieskim Uniwersytecie Salezjańskim, a przede wszystkim jest cenionym formatorem i autorem wielu książek z zakresu formacji młodzieży (źródło informacji). Radość Boga jest jedną z jego książek, w której przejrzysty sposób pisze o radości o Bogu jako o jej źródle, a także powiązuje ją z miłością na co wskazuje cytat: Radość jest tym większa, im bardziej w centrum życia człowieka znajjduje się ta jedna jedyna wielka miłość.


Moim zdaniem Radośc Boga to książka naprawdę ciekawa i niosąca ze sobą wiele wartości i przesłania. Jest to pozycja niedługa, ale za to naprawdę bardzo treściwa, bogata w biblijne cytaty oraz życiowe przykłady, co jest niezwykle przydatne w zrozumieniu tego, co autor chce przekazać. Nie jest tylko książką z refleksjami i przemyśleniami, jest także swoistym poradnikiem, jak znaleźć radość w swoim życiu, jak nią żyć i zarażać innych. Jest także napisana w niezbyt skomplikowany sposób, bez mnóstwa teologicznych i niezrozumiałych dla przeciętnego zjadacza chleba nazw, co jest jednym z jej plusów obok długości tekstu, zrozumiałego stylu autora, głębi jej treści i przesłania jakiego ze sobą niesie. Jest niedługa, więc spokojnie można ją przeczytać w naprawdę krókim czasie, za przysłowiowym jednym przysiadem, ale ten sposób bym odradziła. Dlaczego? Po pierwsze warto pewne prawdy zawarte w książce warto przemyśleć i wprowadzić w życie. Ale także ma jeden mankament – czytana cięgiem może znużyć, co jest jej największą wadą i chyba jedyną;)

W moim odczuciu Radość Boga jest lektura obowiązkową, dla wszystkich, którzy nie wiążą Boga z radością i nie potrafią jej odróznić od jej namiastek i wesołkowatości. Polecam ją także tym, którzy mają problem z jej znalezieniem w swoim życiu. Jest także pozycja wskazaną dla wszystkich, którzy wciąż żyją w przekonaniu, że każdy wierzący jest zgodny z jego stereotypem. Naprawdę warto sięgnąć i zmienić swoje myślenie!;)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję:

piątek, 21 lutego 2014

"O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu" Haruki Murakami

Tytuł: O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu
Autor: Haruki Murakami
Wydawnictwo: Muza
Ilość stron: 192
Ocena: 5/6



Nieważne, ile mam lat, póki żyję, zawsze będę odkrywał w sobie coś nowego. Nieważne, jak długo człowiek przegląda się nago w lustrze, nigdy nie dojrzy tego, co kryje w środku.





Haruki Murakami podczas biegu
Bieganie to ten sport, którego od samej podstawówki nie cierpiałam i nie znosiłam szczerze i z całego serca. Zawsze mnie po tym wszystko bolało, zawsze byłam ostatnia, zawsze wszyscy mnie wytykali przez to palcami (jakby śmiechy z powodu nadprogramowych kilogramów to było zbyt mało). Jednak któregoś dnia postanowiłam zacząć się odchudzać, po tym jak bardzo brutalnie dotarło do mnie 30 kg nadwagi i wszyscy w około zaczęli mnie przekonywać właśnie do biegania. Początkowo byłam oporna, ale jednak po jakimś czasie włożyłam dres, trampki i poszłam na bieżnię pobliskiej szkoły i wkręciłam się biegnąc za każdym razem choć kawałek dalej. Pomijając fakt, że stało się to później moim odstresowaniem, które okazało się wręcz zabronione z celów zdrowotnych. Ale podczas tego okresu, w którym wręcz pokochałam bieganie odsłuchałam audiobooka Łukasza Grassa pt. Trzy mądre małpy, dopiero później się dowiedziałam, że jest to polska odpowiedź na książkę Murakamiego zatytułowaną O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu, którą dopiero niedawno udało mi się upolować w bibliotece;)
Najczęściej jest tak, że chcąc nauczyć się czegoś najistotniejszego, co jest konieczne, by przeżyć, musimy doświadczyć bólu.
O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu to swoisty pamiętnik Murakamiego, w którym autor opisuje swoją miłość pasję, jaką jest bieganie, a także jego przygotowania do poszczególnych maratonów i triatlonów oraz uczucia i przeżycia z nimi związane. Jednocześnie pokazuje siłę, samozaparcie i upór podobne jak w książce Grassa, który de facto w podobny sposób pisze o tym samo. Jest to książka o wielkiej pasji i o tym jak o nią dbać, jak ją w sobie rozbudzić. A przede wszystkim o życiu z pasją...

Haruki Murakami
O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu jest pozycją niedługą, lekką, napisaną w przyjemny w odbiorze sposób. Jak już wspominałam opowiada o niezwykłej pasji, o jej sile, uprze i determinacji. I przyznam szczerze, że jest to pozycja niezwykle motywująca, tak bardzo, że mimo wyraźnego zakazu biegania sięgnęłam po adidasy i poleciałam na przebieżkę po okolicznym parku. Napisana z wielką pasją, o wielkiej pasji. Książka fascynuje, zachęca do sięgnięcia po dres i sportowe buty i biegnięcia przed siebie ile wlezie. Czytając tę książkę widziałam także swoje początki miłości do tego sportu, które zostały tak brutalnie stłamszone, ów radość i ekscytację na samą myśl o możliwości biegania. Książka jest fascynująca, ale nie wiem jak podejdą do niej osoby, które same nie znoszą myśli o tym sporcie (tak jak ja kiedyś), bo jak takie osoby może interesować pisanie z takim zamiłowaniem o litrach wylanego potu, bólu mięśni i satysfakcji z przebiegnięcia maratonu (co mi samej się aktualnie marzy). Dawne ja, niecierpiące biegania, pewnie nawet nie sięgnęłoby po tę, pozycję, ale nowe, aktualne ja bardzo się cieszy z tej lektury;) Dlaczego? Bo jest to książka, która motywuje, pokazuje to jak bieganie zmienia człowieka, ukazuje także współpracę umysłu, ducha i ciała, ale także jej znaczenie dla wszystkich sfer życia. Co ciekawe, pozycja nie jest ani do końca pamiętnikiem, ani do końca autobiografią, jest zbiorem przemyśleń okraszonym porcją zdjęć, godnym polecenia każdemu fanowi biegania, a także osobie która potrzebuje zmotywowania do uprawiania sportu, która próbuje zrozumieć, co takiego fascynującego jest właśnie w tej formie. Muszę przyznać, że jest to moja pierwsza książka Murakamiego i na pewno nie ostatnia;) Koniecznie muszę spotkać się po raz kolejny z piórem autora i jego fikcyjną twórczością, jak choćby 1Q84 czy Norwegian Wood. Koniecznie;) Jak nie biblioteka to ebooki czy jakiekolwiek zakupy;) W każdym bądź razie polecam książkę O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu – naprawdę warto sięgnąć.

Motywator do biegania;)

środa, 19 lutego 2014

"Dotyk pod paznokciem" Piotr Piątek

Tytuł: Dotyk pod paznokciem
Autor: Piotr Piątek
Wydawnictwo: Warszawska Firma Wydawnicza
Ilość stron: 74
Ocena: 2/6

codziennie zastanawiam się jaki byłem
jak prometeusz przynosząc ogień słowom
jak hydra kwasem wypalając własny ślad

poparzeni najbliżsi tulą się w kącie zwyczajności
poczerniałe kikuty zaufania podnosząc eo oczu
i co godzina inna definicja wstydu
fragment wiersza Definiowanie



Piotr Piątek to z zawodu dentysta, który w 2012 roku zadebiutował tomikiem Dyrygent Fal, który także miałam okazję zrecenzować. Dziś przyszedł czas na kolejny zbiór wierszy autora, a mianowicie na Dotyk pod paznokciem, do którego podchodziłam aż trzy razy, żeby w końcu ją przeczytać.

Autor sam o nim pisze: W „Dotyku pod paznokciem" chciałem opisać ludzką sztuczność, oddalenie, zapatrzenie w sprawy niewarte niczego. Chciałem to zrobić na swój specyficzny sposób, stawiając na pierwszym miejscu człowieka, dopiero za nim różne absoluty i dyskusje, na przykład na temat, czy miłość jest uczuciem, czy aktem woli. 

Dotyk pod paznokciem to, w moim odczuciu, zbiór wierszy niebanalnych i nietypowych. Podmiot liryczny jest osobą dojrzałą, szukającą sensu, trochę zagubioną i przytłoczoną życiem codziennym, a w swoich wierszach nie ma jasno i konkretnie określonego ich adresata, przynajmniej ja tak to odbieram. Autor widocznie unika rymów, które często kojarzą mi się z czymś dziecinnym i banalnych (choć oczywiście nie zawsze), a jego wiersze zupełnie się od siebie różnią – jak i budową, tak i tematyką. Jedne są stroficzne, inne nie, jedne są krótkie, inne długie... Ale o czym są, nie będę zdradzać, żeby zachęcić Was do sięgnięcia po nie;)

Dotyk pod paznokciem to już drugi tomik autorstwa który miałam okazję przeczytać, ale także drugi w jego literackiej karierze. Coś co przykuło moją uwagę to tak jak w Dyrygencie fal cudowne zdjęcie będące okładką owego zbioru -  idealne uzupełnienie poezji. Oczekiwałam po niej naprawdę wiele, ale szkoda, że trochę się przeliczyłam. Wiele w wierszy zamieszczonych w tomiku było dla mnie niezrozumiałych, w moim odczuciu bez przesłania, bez jakiejkolwiek krztyny wartości do przekazania. Zresztą miałam wrażenie, że część z nich to po prostu utwory o... niczym.  Po prostu takie pisanie dla samego pisania, a w dodatku chwilami odnosiłam wrażenie, że część z nich jest zupełnie niedopracowana. Tak jakby były pisane na kolanie, tylko po to, żeby móc zapełnić kolejne strony w tomiku, żeby było ich jak najwięcej (choć i tak nie jest ich dużo) Wiele z nich, w moim odczuciu, to wiersze mdłe i trochę bez pomysłu. Pojawiają się lepsze, nie przeczę, ale nawet one nie należą do arcydzieł i pozycji zachwycających. Dyrygent fal podobał mi się zdecydowanie bardziej niż dotyk pod paznokciem, który według mnie jest niezrozumiały, nieskładny i nie przekonujący mnie. Spodziewałam się czegoś więcej. Głębszego sensu i przesłania, których nie umiałam się w tych doszukać. Nawet grafiki zawarte w tomiku i stworzone również przez Piotra Piątka mnie nie zachwyciły, zresztą jak cały tomik, który jedyne czym mnie powalił to brak głębi, przesłania (a może moja nieumiejętność ich znalezienia).

Podsumowując, Dotyk pod paznokciem to króciutki i niczym nie zachwycający tomik wierszy, których niestety nie mogę chyba polecić nikomu. Nie urzekły mnie, momentami wręcz drażniły, swoimi porównaniami i banalnością. W moim mniemaniu nie jest to liryka, która zachwyca, urzeka, wręcz przeciwnie – chwilami irytuje i powoduje chęć odłożenia książki na półkę.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję:

wtorek, 18 lutego 2014

"Pół litra na krawędzi" Przemek Opłocki

Tytuł: Pół litra na krawędzi
Autor: Przemek Opłocki
Wydawnictwo: Self-publishing
Ocena: 2/6


Nie znosiła jego marudzenia i widzenia wszędzie spisku Żydów, masonów i gejów. Zwłaszcza, że maczali palce w jego niedoli. To oni zapisali w jego życiorysie wegetację w dwupokojowym mieszkaniu z balkonem na osiedlu Kościuszki, rozklekotane Seicento i nędzną emeryturę.





Ostatnimi laty panuje moda na wszelakiego rodzaju wampiry, wilkołaki, zombie i tego typu różne stwory, które pojawiają się w coraz większej ilości książek. Jeżeli do tego dodać alkohol i polskie realia dostaniemy książkę Przemka Opłockiego zatytułowaną Pół litra na krawędzi.

Piotr Kłak to wilkołak, który nie panuje nad swoimi transformacjami, a do tego lubi sobie popić wraz ze swoimi kumplami – wampirem Jerzym i zombie Bartkiem. Któregoś dnia policja znajduje skatowane ciało młodej kobiety i podejrzewa, że to morderstwo rytualne. Najgorsze jest, że nasz wilkołak widział się z nią, lecz od pewnego momentu nie pamięta spotkania. Czy to on ją zabił, czy może ktoś chce go wrobić? Kto stoi za tym morderstwem? Czy Piotr wraz ze swoimi kumplami odkryją prawdę przed policją?

Pół litra na krawędzi to niedługa opowieść o trójce kumpli od kieliszka żyjących w Warszawie, jest to opowieść z naprawdę sporym potencjałem, który (moim zdaniem) nie został wykorzystany. Sam pomysł na fabułę i przesłanie jest naprawdę w porządku. Wilkołak, który nie panuje nad własnymi transformacjami, rytualne morderstwa, pokazanie, że ucieczka w alkohol i inne używki i uzależnienia jest marną pociechą i równie kiepskim schronieniem przed rzeczywistością. Jednakże ów pomysł jest zupełnie niewykorzystany. Praktycznie jeden wątek i to stworzony na niezbyt dużej ilości stron, co czyni książkę na jedną przejażdżkę pociągiem czy dłuższą wyprawę komunikacją miejską. Jest to pozycja napisana niezbyt skomplikowanym językiem, ale to jakoś specjalnie nie razi podczas lektury, biorąc pod uwagę fakt, że można by od niej oczekiwać, głównie pod względem fabularnym. Pół litra na krawędzi to książka, która niespecjalnie nie zapisuje się pamięci, niezbyt rozbudowana i wymagająca od czytelnika. Lekkie czytadło na jeden raz, dobra na przysłowiowy jeden przysiad, ale na nic więcej. Naprawdę zmarnowany potencjał, który mógłby być zdecydowanie lepiej wykorzystany, no ale cóż, bywa. Może to ja jestem zbyt wymagająca? Nie wiem. Ale jak dla mnie Pół litra na krawędzi jest książką doprawdy przeciętną i niezbyt wciągającą.

niedziela, 16 lutego 2014

"Zagrożeni" C.J. Daugherty

Tytuł: Zagrożeni
Autor: C.J. Daugherty
Seria: Nocna szkoła / Wybrani
Tom: trzeci
Wydawnictwo: Otwarte
Ilość stron: 384
Ocena: 5/6

Chciała zapomnieć w jego ramionach o wszystkim, co się wydarzyło, a nawet o tym, gdzie byli w tej chwili i dlaczego. Tak bardzo tego potrzebowała. Chciała, żeby ktoś jej pragnął. Marzyła, by nie myśleć o niczym i być najważniejszą osobą w czyimś życiu, choćby tylko przez kilka minut.



Pierwsze dwa tomy sagi autorstwa C.J. Daugherty zostały okrzyknięte bestsellerowymi tomami bestsellerowej serii, która zachwyci każdego. Czy rzeczywiście tak jest? Nie wiem, ale przypuszczam, że nie. Nie zmienia to faktu, że mi ów cykl naprawdę przypadł do gustu i niezmiernie się ciesze, że mogłam przeczytać jego kolejny tom tak krótko po premierze;)

W Zagrożonych jesteśmy świadkami kolejnych losów Allie i jej szkolnych przyjaciół, którzy wciąż jej towarzyszą w  Cimmerii, która dla dziewczyny stała się schronieniem, nowym domem... Jest w trudnym czasie, kiedy próbuje otrząsnąć się po śmierci przyjaciółki, która była jednym z dowodów, że z dnia na dzień, jest tam coraz mniej bezpiecznie, a wrogowie pradawnej szkoły wcale nie próżnują. Jednak Allie i jej przyjaciele postanawiają wywęszyć szpiega... Kto nim jest? Czy w ogóle taki jest? Co takiego się wydarzy i co im się przydarzy? Czy uda im się uratować szkołę przed jej wrogami? A jak sprawy sercowe dziewczyny? Kto wygra – Carter czy Sylvian? Jak skończy się ów tom?


Zagrożeni to trzeci, ale nie ostatni tom przygód Allie w Cimmerii i Nocnej szkole, bowiem na Wikipedii czytamy, że autorka planuje jeszcze dwa tomy serii, z  czego się bardzo cieszę. Tak jak przy Wybranych i Dziedzictwie pochłonęłam tę książkę dość szybko, a akcja mnie wciągnęła w wir kolejnych przygód Allie i jej otoczenia. Spędziłam z nią miło czas, z każdym tomem, z każdą stroną, bohaterów darzę coraz większą sympatią, ale nie oszukujmy się - nie jest to książka z mocno rozbudowaną fabułą ani jakimś cudownym, wyrafinowanym językiem i stylem, jednak autorka (książka?) w umiejętny sposób wprowadza w błogi stan odprężenia podczas lektury. C.J. Daugherty poprowadziła kreację bohaterów Zagrożonych podobnie jak w poprzednich częściach, dość marnie usiłując pokazać wartość przyjaźni pomiędzy nimi. A same postacie – czasem zachowują się jakby uważali się ze za nie wiadomo jak dorosłych, w innym momencie są nieogarnięci, nie potrafią poradzić sobie sami ze sobą, bywa, że przeszywa ich roztargnienie i zdarza im się przeliczyć siły na zamiary. Jak to nastolatkowie.


W moim odczuciu cała seria jest lekkim młodzieżowym czytadłem, przy którym można się odprężyć, odpocząć, odpłynąć myślami daleko, przejść do innego świata. Nie jest to arcydzieło ani szczyt możliwości, jeżeli chodzi o literaturę młodzieżową, ale jednak jest to książka przyjemna i lekka w odbiorze. Niestety muszę przyznać, że trudno mi się zdecydować który z tomów serii jest najlepszy, więc oceny są jednakowe;)

Tomy sagi – wydane i planowane 
(informacje z Wikipedii)
1. Wybrani 
3. Zagrożeni
4. Resistance (planowana w Anglii na 03.05.2014 r.)
5. Tytuł jeszcze nieznany (planowana w Anglii na 2014 r.)

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości:

piątek, 14 lutego 2014

Gorąca czekolada z prawdziwego zdarzenia;)


Dawno nie było, żadnego wpisu w ramach Piątkowego kącika czytelniczych umilaczy, ale dziś zimowo - walentynkowo kolejny post;) Tym razem chciałabym Wam przedstawić najprawdziwszą gorącą czekoladę;)




Co będziemy potrzebować?
pół tabliczki (50 g) czekolady mlecznej
200 ml mleka
bita śmietana 
kakao, kakaowa posypka do dekoracji

Jak zrobić?
Do garnuszka wlać mleko i zacząć je podgrzewać dodać czekoladę połamaną na kostki i mieszając czekać aż się rozpuści. Przelać do szklanki lub kubka, wierzch udekorować bitą śmietaną i kakaem lub posypką.

Sugestie: Do smaku możesz dodać szczyptę cynamonu lub cukru waniliowego;)

wtorek, 11 lutego 2014

"2586 kroków" Andrzej Pilipiuk

Tytuł: 2586 kroków
Autor: Andrzej Pilipiuk
Wydawnictwo: Fabryka słów
Ilość stron: 520
Ocena: 4,5/6



Myślenie o grzechu deprawuje duszę człowieka bardziej niż sam grzech, dlatego lepiej czasem zgrzeszyć, aby już o tym nie myśleć...






Jak myślisz? Jak daleko zajdziesz pokonując 2586 kroków? Jaki dystans? Dlaczego taki tytuł? I dlaczego postacie na okładce nie mają twarzy? Czym tym razem Pilipiuk nas zaskoczył? Co takiego stworzył i co kryje się w 520 – stronicowej książce jego autorstwa?

2586 kroków to zbiór opowiadań zabarwionych specyficznym, pilipiukowym kolorytem, typowym dla pisarstwa tego autora, a tekstów w książce jest 14. Jakie? Oto tytuły: 2586 kroków, Samolot do dalekiego kraju, Wieczorne dzwony, Parszywe czasy, Szansa, Mars 1899, W moim bloku straszy, Atomowa ruletka, Wiedźma Monika, Griszka, Bardzo obcy kapitał, Vlana, Szambo, Strefa. Spotykamy w nich profesora Skórzewskiego goszczącego w mroźnej Norwegii, dowiadujemy się o istnieniu państwa, którego nie ma na mapach, odbędziemy także wyprawę za naszą wschodnią granicę, poznamy wiedźmę, a także wiele innych postaci oraz historii. Jakich? Zobaczysz podczas lektury;)



Bóg dał człowiekowi konia na przyjaciela.
 Podeptaliśmy ten dar, zmarnowaliśmy,
 czyniąc z konia swojego niewolnika.
2586 kroków to książka, którą już od dość dawna mam na swojej półce, stała pośród innych książek Pilipiuka razem z Aparatusem czy Szewcem z Lichtenrade. Ostatnio brakowało mi specyficznego humoru i stylu autora, więc sięgnęłam po ten zbiór opowiadań i muszę przyznać, że dla wszystkich opowiadań trudno znaleźć jakiś wspólny mianownik (poza stylem i humorem oczywiście;). Nie zmienia jednak to faktu, że zbiór wywarł na mnie pozytywne wrażenie, zwłaszcza pierwsze teksty w nim zawarte. Są one niezwykle pomysłowe, pełne uroki, delikatnej magicznej aury bijącej od nich, z zaskakującymi zakończeniami i podsumowaniami, po raz kolejny autor pokazuje swoją wyjątkową umiejętnością łączenia historii z fantastyką, odpowiedniego historycznego tła i magiczną poświatą i aurą. Jednak już mniej więcej w połowie opowiadania robią się coraz mniej przewidywalne, tajemnicze i zaskakujące. Jednakże znajdziemy w nich i elementy grozy i zagadki, a czasami można uśmiać się do łez, co zresztą jest bardzo charakterystyczne dla Pilipiuka, tak samo jak to, że chwilami autor pisze tak, że można się pogubić w wątkach i opisach jakie nam serwuje. Opowiadania z tego są zupełnie nierówne. Z jednych można by zrobić dłuższe formy, a i tak nadal byłyby ciekawe, niektóre są nudne i wydają się zupełnie niepotrzebne i niszczące piękny literacki krajobraz książki. Jednak generalnie 2586 kroków to pozycja dość dobra, okraszona ciekawymi ilustracjami Macieja Dębskiego, które także prezentuje przy tej recenzji. Arcydzieło to nie jest, ale zdecydowanie lektura przy której nie należy się spieszyć i można ją polecić każdemu miłośnikowi elementów grozy, fantastyki i humoru zestawionych ze sobą razem;)

niedziela, 9 lutego 2014

Hadzine dyskusje: Powroty do przeczytanych już książek.


Dziś chciałabym Wam zarzucić kolejny temat do dyskusji, obgadania i przemyślenia – a jest nim wracanie do już przeczytanych książek. Wracacie? Czytacie jedną powieść po kilka razy? 


Osobiście mam kilka książek, do których lubię wracać, jeszcze raz je przeżywać i się nimi cieszyć, tj. np. Harry Potter, Magda.docPaulina.doc czy inne. Mam też kilka pozycji, które z pewnością chciałabym sobie jeszcze odświeżyć, chociażby Zgroza w Dunwich i inne przerażające opowieści, saga o Wiedźminie czy Hobbit. Wiadomo, rzadko mi się do zdarza, bo na półkach wciąż piętrzą się nowe woluminy do przeczytania, ale jednak do niektórych sentyment pozostaje. Ale nie ukrywajmy – nie wszystkie książki zasługują na to, żeby do nich powrócić, nieprawdaż? Zagorzali fani jednokrotnego czytania zapewne stwierdzą, że lepiej poświęcić ten czas na przeczytanie innych pozycji, z którymi jeszcze się nie zapoznaliśmy. Tak, rozumiem ten argument, ale z każdym kolejnym zagłębieniem się w książkę odkrywamy w niej coś nowego, prawda? Sam Pilch w Bezpowrotnie utraconej leworęczności napisał: Książek nie czyta się po to, aby je pamiętać. Książki czyta się po to, aby je zapominać, zapomina się je zaś po to, by móc znów je czytać.


A Wy co o tym sądzicie? Widzicie w tym sens? Wracacie do książek czy jesteście temu przeciwni? Jeżeli wracacie to dlaczego? Z sentymentu czy z chęci przypomnienia sobie treści? A jeżeli jesteście przeciwni to dlaczego? 

Zapraszam do dyskusji!

piątek, 7 lutego 2014

" Piekło jest we mnie" Joe Alex

Tytuł: Piekło jest we mnie 
Autor: Joe Alex
Ocena: 3/6


Świat nie znał powierzchowności, która wykluczałaby zbrodnię. Piękne, delikatne, kruche dziewczęta, poczciwe staruszki, jowialni oberżyści, duchowni o złożonych dłoniach i opuszczonych skromnie oczach. Nie było charakteru, zawodu, usposobienia ani powołania, które wykluczałyby możliwość zakiełkowania tej najczarniejszej myśli: zmuszenia innej istoty ludzkiej, aby opuściła przed czasem ten najsympatyczniejszy ze światów.




Joe Alex to pisarz, po którego sięgam z radością i wielkim entuzjazmem, z racji jego stylu i pomysłów, z równie wielką euforią zaczęłam czytać jego książkę zatytułowaną Piekło jest we mnie. Jak wypadła? O tym przekonacie się już za chwilę.

Już zaraz na początku książki poznajemy głównego bohatera, Joe Alexa, który spędził w Afryce dwa tygodnie na zaproszenie Klubu Południowoafrykańskich Miłośników Powieści Kryminalnej. Kiedy autor siedział zmęczony na lotnisku i czekał na opóźniony samolot, przyczepił się do niego przedstawiciel handlowy jednej z kopalni diamentów, Richard Knox, co, jak można się domyślić, wcale nie zadowoliło Alexa. Kiedy już mężczyźni wsiądą do samolotu i odbędą część podróży, okazuje się, że jeden z pasażerów został w trakcie lotu zamordowany. Kto? Z jakiego powodu? Mordercą jest współpasażer czy ktoś z załogi? Jak można zamordować człowieka w samolocie i nie mieć świadków? Na nieszczęście mordercy leci tam Joe Alex i postanawia złapać zabójcę.

Piekło jest we mnie to niedługi kryminalik autorstwa Joe Alexa, co do którego miałam dość spore oczekiwania i niestety trochę się przeliczyłam. Czytając ową książkę wciąż czekałam na jakiś zwrot akcji, rozkręcenie się tempa, ale niestety przebieg wydarzeń toczy się niezwykle powoli, niczym senny ślimak. Fakt, autor nie zwiódł przy doborze różnorodnych bohaterów, zwłaszcza Alexa, który niczym Holmes studiuje inne postacie, Słomczyński popisał się także zaskakującym, charakterystycznym dla siebie zakończeniem czy swoim znakomitym i rzetelnym stylem, który jest także jego znakiem rozpoznawczym. Ale jednak to nie wszystko. Z owej mieszanki bohaterów, stylu, zakończenia, mnóstwa szczegółów ważnych dla detektywa – amatora oraz jednostajnej i monotonnej akcji powstała książka lekka, przyjemna w odbiorze, ale niezapadająca szczególnie w pamięć. Książka ma potencjał, to prawda. Mogła powstać z niej ciekawsza, dłuższa i bardziej rozbudowana powieść, a powstała niedługa, lekka i niezobowiązująca książeczka na jeden wieczór albo na jedną podróż pociągiem.

środa, 5 lutego 2014

"Klub Dumas" Arturo Perez-Reverte

Tytuł: Klub Dumas
Autor: Arturo Perez-Reverte  
Wydawnictwo: Muza
Ilość stron: 350
Ocena: 3.5/6


Gdy człowiek ma przy sobie książkę, nigdy nie jest sam, nieprawdaż? (...) Każda strona przypomina nam jakiś dzień z przeszłości, przywołuje ówczesne emocje. Godziny szczęśliwe zaznaczone kredą, ponure węglem... Gdzie wtedy byłem? Który to książę nazwał mnie swym przyjacielem, który żebrak bratem?...






Swoją przygodę z Klubem Dumas zaczęłam od jego wersji filmowej z Johny'm Deppem, a mianowicie poprzez  Dziewiąte wrota. Jak na miłośnika książek dość nietypowo, ale swego czasu ów film mnie urzekł, obejrzałam go kilka razy, a dopiero później, szperając na jednej czy drugiej stronie, dowiedziałam się, że jest on ekranizacją owej powieści. Tak więc przyszedł czas na jej lekturę zaraz po tym jak dostałam ją od mojego Księcia z bajki;)

W Klubie Dumas poznajemy łowcę książek, Lucasa Corso, który dostaje nietypowe zlecenie od pewnego bibliofila – milionera. Zadanie naszego bohatera polega na porównaniu trzech, jedynych egzemplarzy Dziewiątych wrót i wyśledzenie, która z tych wersji jest oryginałem, a które falsyfikatami. Tylko jeden z nich jest prawdziwy, a Corso ma wykryć, który z nich nim jest. Czy Lucas odkryje, które z owych egzemplarzy są podróbkami? Jak poradzi sobie z tym zadaniem? Jaki z tym związek ma Dumas – twórca Trzech muszkieterów (do których, notabene, jest mnóstwo odniesień)? A jaką rolę w tym wszystkim odgrywa sam diabeł?

Johnny Depp jako Lucas Corso
Klub Dumas to pozycja będąca swoistą hybrydą, bowiem znajdziemy w niej coś kryminału, horroru,
thrillera, rozprawki o książkach i czytelnictwie, a także trochę psychologi i symboliki. Jest to książka mroczna, choć chyba nie tak mocno jak film – to muszę przyznać. Napisana jest ona nieskomplikowanym językiem, zrozumiałym dla czytelnika, choć jej bohaterowie obracają się często w tzw. wyższych sferach. Styl pisarski autora mnie do siebie nie przekonał, ale widocznie muszę zapoznać się z większa ilością książek jego autorstwa, żeby mnie urzekł tak jak niektórych. Co do samej fabuły - jest zagadka, są tajemnicze manuskrypty, księgi, pojawia się także sam diabeł... Są pościgi, tajemnice, tajne zgromadzenia, wszystko co potrzebne, żeby książka była ciekawa. Jednak podczas lektury nie mogłam się nadziwić, jak Polański podszedł do ekranizacji tej pozycji, jego interpretacji tej pozycji. Sam film mnie naprawdę oczarował, ale jednak moim zdaniem reżyser przekoloryzował ów diabelski wątek, przedstawił go zdecydowanie wyraźniej i dobitniej niż jest to pokazane w oryginale książkowym. W Klubie Dumas mamy wyraźną dwuwątkowość (pod koniec oczywiście wyjaśnioną), ale nasz rodak widocznie skupia się na jedynym z nich, nawet nie zahaczając o drugi, Polański stworzył swój film usuwając z fabuły wszystkie aluzje i odniesienia do książek Dumasa, za to skupiając się wyjątkowo na owym wątku związanym z diabłem. Pomysł na fabułę dość ciekawy, bohaterowie również interesujący i nader specyficzni, ale muszę przyznać, że pozycja mnie nie zachwyciła. Jest to książka, nie ukrywam, którą wciąż będę zapewne porównywać do jej ekranizacji, z racji tego, że zapoznałam się z nią wcześniej, a po takiej adaptacji spodziewałam się o wiele lepszej, ciekawszej, wciągającej książki. Nie mówię, że jest ona zła, ale nie zachwyca, tak jakby mogła. Drzemie w niej spory niewykorzystany potencjał, który mógłby być zdecydowanie lepiej zagospodaroiwany;) Nie zmienia to faktu, że idalnie nadaje się, jeżeli ktoś na maturze ustnej z języka polskiego ma motyw książki w literaturze;)